İçimdeki Tozlu Yollar

Bazen sustuğunuz da,kendi iç sesinizi dinlemeye başlarsınız. Ama bazı anlarda da iç sesinizi dahi duymak istemezsiniz, suskunluğun çok ötesinde. Zira iç sesiniz hala güzel olacak derken her şey için, siz defalarca betimlediğiniz olasılıkların ihtimal dışı olduğunu bildiğinizden, kulağınızı tıkarsınız iyice…İç sesinize elbette.Oysa kulaklarınızda çınlamasını istediğiniz sesler çok uzaklardadır. Aynı gökyüzünü paylaştığınızı düşündüğünüzde, sesler daha bir dokunur kulaklarınıza.Cıvıldaşan kuşların sesi bile değmez kulağınıza…
Suskun yürürsünüz, suskun durursunuz, suskun bakarsınız, susmanın bu derece zor olduğunu yaşarken öğrenirsiniz. Hiç susmayan bir yüreğin, susturulması, kurşuna dizilmek gibi bir şeydir oysa…
Sustuğunuzu düşünenler bilmezler içinizden daha da coşarak taştığınızı.
Varsın öyle bilsinler, mutlu olsunlar dersiniz suskunluğunuzun üstüne düşünürlerken, yahut da hiç fark etmezlerken…
Susun, susabildiğinizce, bunun adına sabır dese de kimileri, bence bastırılmaktır, yok edilmek istenircesine.

This entry was posted on Saturday, March 21st, 2015 at 23:29 and is filed under Genel. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.