İçimdeki Tozlu Yollar

Ay büyürken, gözlerimi alamam ondan.Yine bu akşam, ben eve dönerken, o tüm ihtişamıyla süzülmekteydi gökyüzünde. Bulutların açık grimsiliği arka fondaki koyulukla birleşirken, AY onların arasından kayıp geçmekteydi. O kadar parlaktı ki, onu kapatmak için çırpınan bulutların tüm çabaları boşunaydı. Adımlarımı yavaşlatıp durup onu izledim bir süre. Hani ne yaparsanız yapın olmuyor dediğiniz anlar vardır. Bulutların çabası gibi. Hani ne yapsalar sizi engelleyemezler deyip başkaldırdığınız anlar vardır. AY’ın umursamaz süzülüşleri gibi…Ne kadar benziyoruz dedim yine sessizce kendime.Bir an içim rahatladı. Belki de içimden geçenlerin doğruluğuydu beni kendime gülümseten. Adımlarımı eve yönelttim usulca…Hissediyordum içimdekilerin gerçekleşeceğini ve bunu bana fısıldayan AY’ın beni izlediğini…
NESRİN TÜREDİ…GÜNLÜKTEN…29 KASIM 2012 3.22