İçimdeki Tozlu Yollar

Yağmur yağarken yürümeyi severim. düşen damlalarla beraber , içimdeki tüm kötü düşüncelerin benden çıkıp gittiğini tasavvur ederim nedense. Haleti ruhiyem iyiyse o anda, bambaşka yönde olur duygularım. Kısacası yağmur yağarken iç sesim kulağıma ne fısıldıyorsa o an, o yöndedir yağmurla yoldaşlığım. Ama hani şu bardaktan boşanırcasına dedikleri anlarında, biraz panik olurum açıkcası. Hele ki beraberinde şimşekler, fırtınalar,gök gürültüleri varsa,bir anda masumiyeti gidiverir damlaların. Yalın güzelliği sanki yok oluverir. Herkes panik halindedir.Kimsenin aklına o an masum damlaların altında sakin sakin yürümek gelmemektedir. Hele ki hazırlıksızsa…Yıllar evvel hiç unutmam.Bir yaz akşamı bardaktan boşanırcasına yağan yağmura yakalanmıştım İstanbul sokaklarında. Önce paniklemiştim. Gençlik işte, ayağımdaki espadrillerim ıslanıyor ,saçlarımın lüleleri gidiyor diye bozulmuştum. Elektriklerde kesilince bir anda her yer kapkaranlık olmuştu. Büyük bir su çukuruna dalmıştım görmeden. İşte o noktadan sonra her şeyi boş verip , bata çıka sulara evime varmıştım. Ve ilginçtir o günden sonra bazı şeylere nasılda boş yere takıldığımı fark etmiştim. Hayat ufak detaylarla uğraşılmayacak kadar güzeldi aslında. Detaylara takılırken neleri kaçırdığımızı göremiyorduk çoğumuz…gençken takıldığım hiçbir şeyi umursamıyorum artık. Değmezmiş, yaşadıkça gördüm,gördükçe anladım…
NESRİN TÜREDİ…GÜNLÜKTEN…3 ARALIK 2012 21.41