İçimdeki Tozlu Yollar

Eve dönerken , bir gün önceki karların altındaki İstanbul sokaklarından eser yoktu. Sarı sokak lambalarının aydınlattığı Beyazıt meydanında,muhteşem siluetiyle İstanbul Üniversitesi karların eşliğinde o denli güzeldi ki. Tramvayın penceresinden hayranlıkla izledim gözden kaybolana dek. Topkapı surlarının görüntüsü ise daha bir çarpıcıydı. Bu güzellikleri izleyebildiğim için şanslıyım dedim kendime. Acaba kimler farkındaydı bunun. Etrafıma baktım. Herkes dalgındı. Uyuklayanlar,yanındaki ile veya telefonla konuşanlar. Neleri kaçırıyorlardı. Dikkatlerini çekseniz belki de boş boş bakarlardı. İşin mi yok senin ifadesiyle. Haklı olabilirler. Herkesin kafasında bin türlü gaile… Benim yok mu. Öylesine çok ki. Bazen o düşüncelere dalıp bende ayırdına varamam pek çok şeyin.
Lakin yine de,bazı özel anlar vardır kaçırılmaması gereken. Mesela dün gibi..Karlar altındaki görüntüler,veya bambaşka bir şey. Yada düşünmemizi ve duyarlı olmamızı gerektiren, tepki vermemiz gereken anlar gibi…
Kısacası, hayata tutunurken salt kendimizi değil, çevremizi de farketmemiz gibi…Soluk alıp vermek gibi doğal olmalı illaki,içten ve samimi..
NESRİN TÜREDİ…GÜNLÜKTEN…22 ARALIK 2012 00.46