İçimdeki Tozlu Yollar

Kendi başınıza otururken, aklınıza dahi getirmek istemeyeceğiniz şeylerin, ani bir ivme kazanarak birer birer gerçekleştiğini düşünmeye başlarsınız.Elinizde bir kitap varsa, sayfasını çeviremeden, bir resim yapıyorsanız kalemi yada fırçayı rastgele bir yere bırakırken…dalar gidersiniz. Sonra o denli inanırsınız ki bu kurguya, inanmaktan doğan kaygı tüm yüreğinizi sarar.Korkarsınız. O kadar ki, sanki tüm dünyada yapayalnız kalmışsınız gibi. Oysa tek kişilik dünyanız da zaten yalnızsınızdır. Empati yap derler bazen size. Yap diyenlerde acaba size karşı bunu yapmışlarmıdır..Sanmam. Akıl vermek kolaydır.Haletini bilmez kimse kimsenin ruhunun. Ruhunuzun derinlerinde bir şey taşlaşmak istemektedir. Ama yüreğinizin deli yanı vardır hani, her insanda aynı şekilde tezahür etmese de, bir çoğumuzun ki, deli dalgalarla gider gelir. İşte o…O deli dalgalar izin vermez taşlaşmak isteğinize. Çırpınır günlerce gecelerce, sesini duyurmak için. Sessizce döver kayaları…Kayalardan bir asır gibi uzun süren bir zamandan sonra dalgalara cevap gelir. Yüreğiniz belki bu çırpınışların akıbetini göremez, zira o andadır hala..takılıp kalmıştır bir yerde bitmeyen düşüncelerde. Oturursunuz sessizce, sessiz çığlıklar atarak.. Kuş olup uçmak ve hiç konmamak bir yerlere…Konmadan göçüp gitmek belki de. Özgür bir ruh gibi…Sessizce,kimseyi rahatsız etmeden usulca…İçinizdeki bitimsiz sancılarla….

NESRİN TÜREDİ…GÜNLÜKTEN…
18 HAZİRAN 2013 22.48