İçimdeki Tozlu Yollar

Şimdilerde, yazmak ve çizmek,düşünce boyutlarımdaki dalgaların canımı acıtmasını azaltıyor bir nebze…Herkesin farklı bir kaçış tarzı vardır illaki düşüncelerinden. Sonrasında, uyumaya çalışırken, aniden uyanıp gecenin bir vakti, sünger çektiğiniz her şey canlanıverir yine. Anlık tezahürlerin kalıcılığı daha kötü oluyor o an. Kalkıp oturuyor, kuşku içinde odalarda dolaşıyorsunuz belki tedirgin. Yaz gecelerinde balkona çıkardım sıklıkla. Çiçeklerin kuytusunda, görünmez bir köşede oturup gökyüzünü izlerdim sessizce. İyi gelirdi daralan yüreğime. O akşamlarda annem salonda otururdu. Üşürsün derdi seslenir. Ne çok özlüyorum o akşamları. Terkedilmiş gibi bomboş duvarlarda, hayalini ararken koltuğunda, içim acıdı yine…Sanırım yazmamalıyım bu kez. Zira yazdıkça canım yanıyor …
Derdinizi anlatamadığınız anlar vardır sevdiklerinize. Siz dinlersiniz ama sıra size gelince dinlemezler. O an, belli etmezsiniz, çabalarsınız önce sonra bırakırsınız. Sanırım artık çabalamaktan vazgeçmeliyim.Susmalıyım…

NESRİN TÜREDİ…GÜNLÜKTEN…
24 MART 2013 00.59