İçimdeki Tozlu Yollar

Sonsuza kadar düşünebilirsiniz,serbest…Ne faydası var onca düşünceyi üşüştürmeye beyninize. Üstelik tüm odaları tıklım tıklım doluyken…Gördüğünüz her olayı irdelemek zorundamısınız sanki…Oysa ne kadar rahat duyarsızca gidip gelenler. Kulaklarında kulaklıklar,sürekli bir şeyleri dinlerken ne kadar uzaklar hayattan. Toplu taşıma araçlarında ruh gibiler, çivilenip kalıyorlar bir noktada…Onca insan binmek için çırpınırken araçlara. Ya siz,sürekli uyarıyorsunuz dimi onları…Boş verin. Onlar gibi olun, sorumsuz,bilinçsiz,düşünmeden…Diyemeyeceğim. Ben yapamıyorum. Sürekli müdahale etmekten, izlemekten, düşünmekten vazgeçmem…Ben aynı paralelde olmak istemem kınadıklarımla…Bunca kalabalığı kaldıramayan bünyem, çocukluğumun sessiz,sakin, sarı sokak lambalı yollarını özlüyor…Ama her özlenen maalesef gelmiyor…

NESRİN TÜREDİ…GÜNLÜKTEN…18 OCAK 2012 01.17