İçimdeki Tozlu Yollar

Bugün ofisten eve dönüş yolculuğumda, korku sardı içimi. Bütün gördüklerim, benim doğduğum,büyüdüğüm bu kente ait değil gibiydi. İstanbul, sana ne oldu dedim.Korkunç bir kalabalık,yığınla insan, yığınla araç,her türlüsünden, sağa sola koşturup duran bir hengamenin ortasında kalakalmış gibiydim. Hayret içindeydim ilk kez görüyormuşcasına.Sonra yine bir korku sardı yüreğimi. Hiç eve varamıycam sandım. Araçları,içlerindeki insanları,yürüyen insanları,sel gibi akan trafiği izlediğimde daraldım…Çocukluğumun İstanbul’unu özledim yeniden derin bir yeisle. Yapayalnızdım bu kalabalığın ortasında. Sanki ilk kez gelmişim gibi bu kente…Bana tümden yabancı gelen bu görüntüye ait olmadığımı düşündüm. Nafile dedim sonra kendime, bu düşüncemden ötürü…Geri gelmeyen pek çok şey gibi benim şehrim de , çok gerilerde kalmıştı. Sakin sokakları, mutlu insanları, birbirine kuşkuyla değil, dostça bakan gözleri özledim…Sadece özledim ve boğazıma takılan yumruyu yok etmeye çalışarak, kafamdan kovmak istedim hayallerimi. işe yaramadı. Bu görüntü asla değişmeyecekti zira…Korkularımı bastırarak adımlarımı sıklaştırdım, bir an evvel evime varıp, düşüncelerimden kaçmak için…
NESRİN TÜREDİ…GÜNLÜKTEN…19 EYLÜL 2012 23.49