İçimdeki Tozlu Yollar

Uzun bir otobüs yolculuğunun başladığı dakikalarda, koltuğumda otururken daldı gözlerim pencereden izlediğim yemyeşil dağlara…Kıvrılarak giden yolun iki yanında heybetli görüntüler sağlı sollu içimi tarifsiz duygularla sarıyordu. Hayat sizi bir anda alıp bambaşka yerlere koyuyordu. Başka yerlerde,başka düşlerde gezerken, ağzınızdan çıkan bir söz, yazdığınız bir satır bir anda sizi dipsiz kuyulara salıveriyordu. Hüzün sarmıştı dalga dalga  içimi. Gözyaşlarım kendiliğinden iniyordu benden izin almaksızın. Belli etmeden sildiğim gözlerimi aslında kimse fark etmemişti ama tedirgindim işte. Derin bir nefes aldım..daha sakindim şimdi,ama yine de içimdeki fırtına durmuyordu. Dağlara baktım yine. Yer yer kayalar yükseliyordu. Onların arkasında kaybolmak istedim birden. Kimsenin bunu fark etmeyeceğini düşünüp daha beter bir duyguyla ağlamak istedim yine. Sustum. İçimdeki çocuğun ağlamasını susturmak gibiydi bu. Her kendimi frenleyiş, daha çok canımı yakıyordu. Yine de ,gökyüzünde yükselen güneşe bakarak gülümsemeye ve umut etmeye karar verdim. Umutlar yitirilmesse, her zaman çare vardır diyerek…NESRİN TÜREDİ…GÜNLÜKTEN…21 AĞUSTOS 2012  23.52

Posted in Genel | No Comments »