İçimdeki Tozlu Yollar

Bugün yine ölümle karşılaştım.Bir can dostun babasını kaybedişi.Aslında ,bildik bir konu hepimiz için.Ama çoğu zaman hatırımızdan çıkarırız bu yalın gerçeği.istemeyiz sevdiklerimizi kaybetme düşüncesini.Düşünmekten korkarız,işte bu yüzdendir düşünmekten korkup hatırlamayışımız.Ama en olmadık zamanda kapıyı çaldığında bu soğuk nefes, o vakit döneriz acı gerçekle yüzleşmeye.Kalabalıklar toplanır,dostlar yanıbaşımızdadır.Kimi ile uzun vakitlerdir görüşmemişizdir oysa.Böylesi acılar biraraya getirdiğinde bizi, zamanın ne denli hızlı geçtiğini, ne denli, dünya telaşına kapıldığımızı farkederiz birden.herkes kısa kısa ,çabuk çabuk kendini anlatır.çocuklardan bahsedilir.O an ölenin varlığı onca insanı orada toplarken, kendinizi sorgularsınız..Ölümü…ne denli boş gelir herşey gözünüze.Bir düşünün.Neden hep cenazelerde ayılırız acaba,gerçekleri görmek için. Neden..yaşam bumudur..Evet, dünya telaşının çarkı, bizi gideceğimiz yere varana kadar meşgul etmektedir zira.Son anlarımızı , son nefeslerimizi hesaplayamayız ki..İmamın dediği gibi, ne olursak olalım,kim olursak olalım, sınıf, ırk,şan,şöhret…hiçbirşeyin anlamı yoktur aslında, musalla taşında beklerken..Dönüşü olmayan o yola çıkıldığında herkes eşittir..Sadece yaşarken yaptıklarımız farklıdır ve bunlardan hesaba çekileceğimiz için,yüreklerimizi saf ve aydınlık yapmak …evet,evet işte bu..bunu başarabilmektir önemli olan.Başarabilirmiyiz..saf, pırıl pırıl,merhamet ve sevgi dolu yüreklere sahip olmak zormudur ki.Bence hayır..Erdemli olabilmek, yüreğinizi tüm canlılara karşı merhamet ve sevgi ile açabilmek..Zor değil dostlar..Yaşarken bunu başarabilmek, dünya hırslarına kapılmadan, dosdoğru olabilmek en güzel şey..Yıllar önce kaybettiğim babacığım böylesi biriydi. Onun kız ıolmaktan her zaman gurur duydum.Onun gibi olmak için ,çabalıyorum.dimdik durabilmek, hayatı ve insanları sorgulamadan, özüne dönük olabilmek..kendini yaşayabilmek.Kimseye zulmetmeden,sevgiyle…ölüm bizi ayırana dek….

NESRİN TÜREDİ…GÜNLÜKTEN…15 MAYIS 2011  22.30