İçimdeki Tozlu Yollar

1 ağustos 2010

Evet.Doğru bir söz..İnsanı güçlü kılan bir duygudur bunu hissedebilmek.Güzel olan yanıda yalnız olmadığınızı hissedebilmektir en kötü gününüzde.dahada güzel olabilecek halide, gerçekten hissettiğinizin size geri dönüşünün olma ihtimalidir..tabii varsa..Yinede bazı şeyleri hissedebiliyorsa insan, hayata karşı dahada bir güçlü durur.teşekkürler Naci bey.. Bu güzel paylaşım için..En azından hayalleri ile yaşar insan.Hayaller biterse herşey biter..

29Eylül 2010 çarşamba

3

Posted in Genel | No Comments »

En çok ihtiyacınız olduğu anda, kimse yoksa yanınızda,durup düşünürsünüz.Neden diye.sorgularsınız kendinizi,hayatı,çevrenizi.Sonra anlarsınızki,sizden değildir sebep.Sizi her daim güçlü görmelerindendir..dimdik duruşunuz çekindirir insanları.Ama biliyormusunuz.varsın yalnız olan.Sizi anlıyabilecek bir yürek yoksa..Anlamıda yoktur …Siz cengaverlik gösterinize devam edin bu hayat oyununda..

Posted in Genel | No Comments »

Neden ve niçin diye düşünmüyorum artık.Biliyorumki sorguladığım herşey doğru çıktı ve ben sonuçlarını önceden gördüğüm şeylerin beni yanıltmamasına alıştım artık.Hayat bundan ibaret zira.Üzülmenin melodram yanına takılmak istemiyorum.

Posted in Genel | No Comments »

Düşünüyorum yine.her zaman yaptığım gibi..genelde yoldayken düşünürüm..Ama haleti ruhiyem bazan bırakmaz peşimi..karartır perdeleri..Işık girmesin diye.azıcık ışık bile değmeden yüreğime..karanlıklar pusudan çıkıp sararlar beni.İşte böyle anlardan birindeyim yine..Yazmak istedim.Ne zaman moralim bozulsa yazmak isterim..Kimseyle paylaşamadıklarımı,söylemediklerimi, ya gözyaşlarıyla ya satırlarla akıtırım içime..Aslında insan iyiyken herşey yolundayken niye yazmazki.hata burda işte..Yazmaktan kastım paylaşmak..Benim paylaşma biçimim bu olduğundan olsa gerek…Zaten herşey güzelken paylaşabilsek,gerek kalmıyacak belki ..yıkılmayada..neyse..işte..karamsarlık nasıl olacaktı sonra ve keşfetmek yeniden hayalleri,yeşertmek umutları..Güzel bir gün başaldı dışarıda .Pencerenin ötesinde.hemen yanıbaşımda..Ama benim için şu an anlam ifade etmiyor bu güzellik.Rutin olanı yapacağım.Birazdan toparlanıp çıkacağım.Önümde uzun bir yol var,işime ulaşmak için.Orda huzurluyum aslında.neden derseniz,yazmak ve çizmek..Vazgeçilmezlerim.İşte bu yüzden..Ama insan bazı şeyleri kafasından atamıyorsa nerde olursa olsun.nafile…hayat bazan sizi sınır dışı edebiliyor işte

Bazan anlatamadıklarınızda bulursunuz kendinizi..Tıpkı aynalara baktığınızda yüzünüzün size yalan söylemediği gibi.Anlatamadıklarınızıda toplayıp beraberinizde düşersiniz bir başına yolunuza.Evet… yollara,uzun, zahmetli,virajlı, kah sevinçli,çoğunlukla elemli yollara…Nereye doğrumu yürürsünüz,bilemem.Ben kendi yolumu kaybettim.

11 Mayıs 2010 Salı, 07:37

Posted in Genel | No Comments »

Posted in Genel | No Comments »

Kim Ne Dedi Bilinmez: Duvarlar boyunca yürürken, yalnız olduğunuzu düşündüğünüzde, irkilirsiniz birden. Sokak lambasının ışığında gölgeniz aksetmiştir zira yere. Kendinizden dahi korkar bir halde adımlarınızı sıklaştırırken, içinizden geçenleri bile bilseler. Aslında kendinize bile itiraf etmeye korktuğunuz nice şey vardır yüreğinizde. Geçmişi sünger gibi çeken beyninizdeki odacıklar. Onların kapısını azıcık aralasanız lavlar gibi akıp sizi yaralamaya hazır anılar. Kapılarını sıkıca kapadığınızda da hep bir şeyler sizi dürter. Açsam, baksam. Sanki çok lazımmış gibi. Oysaki bencilizdir işte böylesine. Acı çektirmek isteriz kendimize. Bırakmayız kendimizi rahat. Ne bedenimizi, ne ruhumuzu. Sürekli gelgitler yaparız, geçmişten günümüze. Amaç yapılanlardan ders almak değildir oysa. Özlemek… Hayır. Belki çocukluğumuzu… Özleyebiliriz, ya da ilk gençlik yıllarını. Sonraları için aynı şeyi söylemek herkesin kendine kalmış. Kendi adıma… Kazanılmışlıkları bir kenara koyarsam, kaybettiklerim ağır bastığından olsa gerek… Kızgınlıklarım, kırgınlıklarım. Ama hepsi kendime. Bazen bunca zaman içinde en önemli kazanımlarımın evlatlarım olduğunu düşünürüm. Evet. Onlar. Anlatılması değişik bir duygu bu. Oysa ki oğlumu ilk kucağıma aldığımda bu benim mi demiştim… Uzun sürede bu fikre alışamamıştım. Hayat bizi alıp götürürken bir yerlere, aslında biz kendi kayığımızda, kendi küreklerimizin başındayızdır. Bazen ayırtına varırız, bazen de akıntıya kapılırız. Öyle ya da böyle, duvar diplerinde yalnızız. Bu gerçek kaçınılmayacak kadar açık. İtiraf etsin herkes kendine, kendinden bile sakladıklarını… Duvar diplerinden geçerken belki bir dosta rastlarsınız… Korkmayın. O kendinizsiniz. Yüzleşin. 24 Haziran 2010 Perşembe, 12:43

Posted in Genel | No Comments »

Bugün düşündüm yine… Durmaksızın, her zaman yaptığım gibi… Kimim ben dedim kendime. Gittim aynaya baktım. Uzun uzun izledim kendimi. Aynadaki suretim çok anlamsız bakıyordu, çözmeye uğraşacak mecalim yoktu. Döndüm arkamı. Varsın o anlamsız kimlik orda kalsın dedim. Kendimi sorgulamak istiyordum oysa. Neydi beklediğim. Bazen istersiniz farkında olmadan birisinin yanı başınızda bitivermesini. Ama herhangi biri değil. Belki düşlediğiniz, belki beklediğiniz, belki de hiç olmayacak birinin varlığı. Sırf kendiniz istediğiniz için öyle olmasını kurguladığınız bir oyun belki de. Karşınızdakinin sureti canlanır beyninizde. O dilememektedir oysa… Başka boyutlardadır belki de. Bu karşınızdakinin kimliğine hangi kimliği giydirmeye çalıştığınızın resmidir beyninizde. Sonra uymaz tabii. Bozulursunuz düşlerinizdekine. Oysa haberi bile yoktur. Sizin bunca oynadığınız hayali oyunlardan. Gerçekle düşü birbirine harmanlayan beynim öyle inanmıştır ki… İste der. Bekle der. Kırılganlıklar gelir sıra sıra. Sessizce isyanlar. Neden mi! Bencillikten elbette. Oyuncağı kırılmış çocuk misali koskoca ben, öylece kalakalırım kendimle baş başa. Bazen düşünürüm yine. Sussam sonsuza kadar. Biriktirsem yine içimde benden taşan benleri. Belli etmesem hiç. Duyurmasam. Ne olur sanki! Ne mi olur! Benim canım çok yanar. İlk kez yanmadı ya bu can. Kol kırılır yen içinde derler. Ben bu sözün kitabını yazarım desem inanın abartmış olmam. Çok yenler eskittim. Çok kırıklar iyileştirdim. Faturası acı da olsa. Şimdilerde başka şeyler öğretiyorum kendime. Sabır denen müthiş olgudan payelenmek. Bunu başarmanın benim deli yüreğim için ne denli zor olduğunu bilsem de. Deneyeceğim. Israrla. Çünkü bunu başarırsam, biliyorum ki aynadaki suretimde bir anlam tezahür edecek. Bu da bana güzellikler olarak dönecek. Işıldayan bir çehrem olsun istiyorum… Çok mu şey istedim acaba! Artık bunu da düşünmek istemiyorum.

24 Haziran 2010 Perşembe, 01:00

Posted in Genel | No Comments »

Gökyüzünde günlerdir aralanmadan biribirine kenetlenmiş gibi duran bulutlar, nihayet bugün aralandılar.Birbirlerine veda edip ayrı yönlere doğru süzülürcesine kayıp gittiler.Aralanmaları başladığında ,günlerdir yüzünü gösteremeyen güneş,bu fırsatı hemen değerlendirmek istercesine,ışıklarını en parlak hale getirip,göndermeye başladı yolunu gözleyenlere.Toprak derin bir nefes aldı.günlerdir yağan yağmurdan dolup taşmış, neyapacağını bilemez haldeydi.Şimdi güneşin sıcak kolları onu ısıtır ve kurumasına yardım ederdi.Bünyesinde sakladığı onlarca bitki köküde,rahatlardı.İçten içe onların sesini dinlerdi,kıpır kıpırdılar.Biran önce yeryüzüne doğru başlarını uzatmak için sevimli bir telaş içindeydiler hanidir.Blmiyorlardı orda ne var.Tüm telaşları bundandı.aslında kendilerinide tanımıyorlardı.ne renkti giysileri.Kırmızımı,sarımı…bembeyazmı.mavimi…ya yaprakları..Kıvrımlımı,düzmü.tırtıklımı,damarlımı…Telaşlarını anlıyordu toprak ve onların rahatça çıkabilmeleri için kendini silkeleyip kurutma derdindeydi oda.HEYECANLI BEKLEYİŞ…

Nesrin Türedi   13 Temmuz 2010 Salı, 23:34

Posted in Genel | No Comments »

Bugün sabahtan beri garip bir yalnızlık çöktü içime.Tarif edemediğim,kendi kendime bile itiraf edemediğim birşey.Sabahtan beri kurtulmata çalışıyorum bu duygudan.Desenlere dalıp günden kopmak istiyorum.Başaramıyorum.Başkalarıyla konuşurken bile yalnızım aslında.Kelimeleri sanki başka biri söylüyor benim yerime.Kendimi kendime yabancı hissediyorum birden.sanki vantrolog gibiyim.Kurgulanmış sözler sanki ağzımdan çıkan.İnsan bu kadarmı yabancı hisseder kendini.Bu kadarmı başka bir pencereden bakar kendine.
Tramvaydayım,ters oturuyorum yine, giden yönün aksine ve tersten izliyorum dünyanın akışını.Geri geri yürüyen çocuklar misali.yaparmıydınız sizde? Ben çok yapardım bunu.Annemle bir yere gittiğimde hep anneme yüzümü döner geri geri yürürdüm.Çok hoştu.Arkanda ne olduğunu bilememenin heyecanı ile atılan adımlar.Bazan ürkek bazan cesur.Tereddütlü veya coşkulu.
Laleli durağında yolcuların binmesini beklerken gözüm ilan panosuna takılıyor.Bir ağaç resmi var.Kalp şeklinde stilize edilmiş.Bir sürü şey çağrıştırdı bana.Yitirilmişleri,yitirmemek için uğraştıklarımızı.Herkesin hayatında olanları.Etrafımdaki insan kalabalığına döndü gözlerim.O kadar çok şey varki,anlatmak istediğim.herkesin dünyasında,farklı kanallarda,farklı alanlarda, farklı yoğunluklarda yaşananları.Offf dedim kendi kendime.Sanırım biraz derin bir of çekmişimki, yanımda oturan delikanlı dönüp bana baktı.İçimden daha çok yolun var evlat dedim.Anlarsın bir zaman gelir sende nedensiz oflanmıyacağını.
Çözülemeyenlerin arkasında,çözülmezlik yumağında kaybolup gitmek niye dedim. Bu sorularımın cevaplarını düşünmeyi bırakıp,tramvaydan indim. Önümde çıkacağım merdivenler uzanırken,bir an gerçek boyutundan döndüm yine merdivenlerin.Ağır ağır çıkmamız gereken ömür yolunu düşledim.
Bir ikinci offf çıktı yine.lakin birşey var aslında.Güzel olan şu ki,tüm bunları düşünebilmek ve yorulayabilmek.Nedenli güzelse,anlatmaya çalışmak vede anlaşılabilmekte bir o denli zor galiba…Yürüdüm gittim.Her zamanki gibi.Bir sonraki gün yine aynı yerden aynı şekilde geçebilme ihtimalimin olasılık hesaplarını yaparken.

06 Ağustos 2010 Cuma, 00:39

Posted in Genel | No Comments »

Geçmişinizi gözlemlemeyin.Bırakın.Herşey orda kalsın.Annelerimizin sandıkları gibi.Hani içine konan o örtüler,danteller vs..Dönem dönem çıkarılıp havalandırılıp gerekirse yıkanıp ,ütülenip,kolalanıp yine itina ile bohçalara sarılıp konulan şeyler.Uzun yıllardır bu işlemleri bende yaptım dönem dönem tıpkı annem gibi.Anadan kıza geçen bir görev sanki.Düşünüyorum nekadar gereksiz şeylerle uğraşıyor kadınlar.Benmi …Yapmıyorum artık.Hoş..sandığımda yok.Bavullarda duruyor..ne yapıcağımı bilemediğim,kullanmadığım bir sürü şey.Çocuklarıma saklıyorum.Tıpkı annem gibi.Ne garip dimi.Onaylamadığım birşeyi yapıyorum istem dışı.İşte kendimizide böyle yok ediyoruz.Küflü düşünceleri dönem dönem çıkarıp, hatırlamak istemediğimiz sayfaları karıştırıyoruz.Sonra o düşünceler ve beraberinde gelen karmaşık duygularla baş edemeyip etrafımızdakilere çatıyoruz.Ne gereği var.neden kendimizi yoruyoruz.Neden geçmişe sünger çekemiyoruz.Çekmeliyiz.Yaşanmışlıklar orda dursun.Biz yolumuza bakalım.evimizde yaşıyalım.Misafir odasını misafirlere saklıyıp evini kendine yasaklayanlardan olmayın.Eviniz önce kendinizindir.her santiminde yaşayın.Keyif alın.Sandıkları açın.Tarih kokan ,naftalin kokularından kurtulup,onları kullanmayı,izlemeyi,paylaşmayı yaşayın.Ama asla beyninizdeki sandıklara dokunmayın.Kalsınlar yerli yerinde.Biz ömrümüzün kalanında neler olacak merakı ve telaşında olalım.Güzelliklere doğru.Yüreğimizde,merhamet ve sevgi varsa, doğruyu eğriden ayırabiliyorsak,işimizi seviyorsak,çevremizdekilere bir sıcaklık verebiliyorsak…İşte bu..Hayat aslında herkesin yorumladığıdır ve asla geriye bakmamak gereken biryoldur.Geriye bakarken bu yolda düşüvermek var zira.

NESRİN TÜREDİ 8 AĞUSTOS 2010

Posted in Genel | No Comments »